Ha Ha Hapus

Nôl at feddwl am hapusrwydd. Wedi ystyried pwysicrwydd arian - nid fel ffynhonnell hapusrwydd ond yn hytrach fel rhywbeth sydd yn ein cadw rhag lot o anhapusrwydd. Beth wedyn? Mae iechyd fel y cyfryw yn yr un dosbarth ag arian: dim eisie ymfalchio ynddo, ond afiechyd yn gallu difetha hapusrwydd.
Yn fy marn i y perthynas sydd rhwng pob unigolyn a phobl eraill yw elfen bwysicaf wrth greu teimlad o hapusrwydd. Sdim ots pwy yw'r bobl eraill: yn aelodau o'r teulu, yn gyfeillion, yn gymdogion, yn gyd-weithwyr. Yr hyn sy'n gyffredin yw bod y naill ochr a'r llall yn rhoi yn ogystal â chymryd. Weithiau bydd y cyfnewid yn digwydd dros gyfnod o flynyddoedd: bydd plentyn yn gallu 'rhoi' mwy, mewn llawer ystyr, i'r rhiant wrth i'r ddau fynd yn hŷn.
Mae'n debyg y bydd yr hapusrwydd sy'n dod o berthynas yn cael ei ddwrhau, yn mynd yn llai dwys, wrth i'r nifer o bobl yn y grŵp gynyddu: go brin y byddai rhywun yn cael yr un pleser o weld cyfyrder o'r nawfed ach ag y byddai o weld ei fam. Yn yr un modd mae timau bach o weithwyr, neu cymdogion stryd neu bentref, yn cael hapusrwydd.
Mae'r ddeuoliaeth sydd ynom ni i gyd wrth gwrs yn golygu ein bod yn dyheu weithiau am fod ar ein pennau'n hunain, ar ben mynydd gyda dim ond sŵn y gwynt fel cyfeiliant. Ond mae'n llawer haws dechrau gyda bywyd yn llawn perthnasau a thorri mâs cyfnod inni'n hunain nag yw e i fyw bywyd unig a mynd am gwmni o bryd i'w gilydd.
'L'enfer. c'est les autres'. meddai Sartre, yn beio pobl eraill am ei uffern ef. Nefoedd hefyd, weden i.