Dros y ffordd inni mae tri thŷ ynghlwm wrth ei gilydd (wel, mae na bedwerydd ond dyw e ddim yn rhan o'r stori yma). Yma mae tair cenhedlaeth o'r un teulu yn byw, mamgu, tad a mam, a dau fab, a gwraig un o'r meibion.
Heddiw, brynhawn Sul y Pasg, roedd hi fel ffair yno. Brodyr y pâr hŷn a'u gwragedd, cefndryd a'u babis, cyfyrder wedi dod o Brwsel â'i deulu ef yn siarad hanner a hanner Sbaeneg a Ffrangeg. Hyd y nawfed ach, fe ddaethon nhw i fwyta cinio traddodiadol y Pasg yn yr ardal yma. Nid cig oen; maen nhw'n bwyta'r rheiny mor ifanc byddai eisiau un i bob person bron.
Mae sawl enw i'r prif blât: bollo preñau, pan preñau, bolla. Ond mae'n nhw'n debyg iawn. Bara, hynny yw, toes wedi ei goginio yn y ffwrn, a'r tu mewn iddo, chorizos (selsig), a darnau o panceta (bacwn).
Yn ystod y Grawys doedd pobol ddim yn bwyta cig o gwbl, felly pan ddaeth y Pasg roedden nhw'n gwerthfawrogi pryd â digon ohono fe. Erbyn heddiw ychydig sy'n ymprydio fel'na, ond mae'r traddodiad yn parhau.
Ac rwy'n dechrau meddwl bod mwy o Asturianos nag erioed yn ystod y blynyddoedd diwethaf wedi dod adre yn lle cymryd gwyliau tramor. Mae'n debyg taw'r sefyllfa economaidd sy'n gyfrifol.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment